Teatr jako eksperyment, w i z muzeum historycznym.
“Kartoteka” to zarówno scena, jak i przedstawienie. Nie chodzi o doświadczenie ani iluzję historii. “Kartoteka” oferuje inne spostrzeżenia i wrażenia. Muzeum historyczne jest w rzeczywistości jedynie, na zewnątrz domeną obiektywności.
“Kartoteka” brutalnie usuwa elementy zewnętrzne i oferuje przestrzeń dla tego, co osobiste, subiektywne. Przeglądając system map kolekcji muzeów historycznych, wyłania się dziwna parada obiektów. Obiektywny sens systemu map wkrótce zatruwa osobiste skojarzenia i zagadki. Zatrucie na regałach magazynu muzealnego…

Grad obrazów, wspomnień, marzeń i skojarzeń,
lęków i pragnień. To dziwne i nękające bombardowanie rozgrywa się w głowie „ja”. W reżyserii Hanny Grosfeld-Buda widzimy, że główny bohater żyje swoimi wspomnieniami. Spotyka elementy swojego życia, które zmusiły go do braku przywiązania i bezosobowości. W swoim zamyśle Hanna Grosfeld-Buda niemal intuicyjnie wybrała tekst Różewicza, który pokazuje fazy dramatu każdego ludzkiego życia. Wystawa Kartoteka została zespolona przez to właśnie „ja”… Całkowicie osobiste i faktycznie widoczne dla publiczności. Niektóre dźwięki w
magazynie muzeum wywołały ​​skojarzoniowo złożone doświadczenia. Również to „ja” szukało składników swojej tożsamości. Obrazy i wspomnienia połączyły się z milczącą zawartością regałów magazynowych na przeróżne sposoby, odkrywając nowe możliwości, porządki, czasy…

Tekst: „Kartoteka” Tadeusz Różewicz
Reżyseria i scenariusz: Hanna Grosfeld-Buda
Obsada:
Roger Wijnen
Martin Peulen
Marjolein Hilgers
Jos Tuerlings
Rinus Hoondert
Oświetlenie:
Ger Fijen
Jac Senders
Dźwięk: Urbanus Hovens
Projekcje: Paul Hagenaars
Kostiumy: Tina Matulessy