TANGO SENZA PERDONO

W inscenizacji „Tango senza perdono” choreografii nadano główną rolę,
aspekt, w którym Hanna Buda w dużej mierze powierzyła się kierownictwu Margriet Franken. W „Romeo i Julii” kobiecość „okrągła, miękka i unosząca się” oraz męskość „kwadratowa, zimna i stabilna” są sugestywnie przedstawione jako dwie uzupełniające się siły. Tylko razem tworzą całość, przeznaczeni
sobie, z pożądaniem siebie jako podstawowej siły. „Taniec śmierci” pokazuje, co rzeczywistość może zrobić z tym pięknym i naturalnym kontrastem. Przeciwstawione sobie siły te są źródłem zniszczenia i niebezpieczeństwa. Także przeznaczeni sobie, ale teraz z pragnieniem walki i upadku drugiego.
Jednakowo wyraz silnej więzi, ale potem nienawiści lub wyczerpania. Nie bez powodu część muzyczna i częściowo choreograficzna znajduje wyraz w tango, tańcu, w którym pasja i walka między partnerami zostają wyniesione do poziomu wysokiej sztuki. „Senza perdono”, jak zauważył Petrarka w swoim
sonecie nr 292, na długo przed powstaniem tej sztuki.

Tekst:
„Romeo i Julia” William Szekspir
„Taniec śmierci” August Strindberg

Reżyseria i choreografia: Margriet Franken
Scenariusz: Hanna Grosfeld-Buda
Obsada:
Hanna Grosfeld-Buda
Roger Wijnen

Oświetlenie: Michael Jepkes
Scenografia: Jeroen Grosfeld